Lokmayı uzun süre ağzında çeviren, çiğnemek için zaman kazanmaya çalışan, tabağındaki yemeği bir türlü bitiremeyen bir çocuk karşısında önce aklımıza fiziksel bir rahatsızlığın var olup olmadığı gelmelidir. Örneğin; yüksek ateş, kulak ağrısı, boğaz ağrısı, nefes almayı güçleştiren nezle ve grip gibi üst solunum yolları enfeksiyonları, çocuğun sofrada nazlanmasına neden olabilir. Böyle durumlarda doktor kontrolünden geçirilen çocuğa, önerilen biçimde yiyecek verirken çocuğun isteklerini de dikkate almak en uygun yoldur. Hastalık sırasında çocuğu yemek yemeye zorlamanın hiçbir yararı yoktur.

Çocuğu iştahlı ya da iştahsız yapan faktörlerin başında, onların iç dünyalarında yaşadıkları şeyler büyük önem taşır. Çocuğun bilinçaltına yerleşmiş bir endişe, üzüntü, nefret veya kıskançlık gibi bir duygu onun iştahını kesebilir. Bu nedenle iştahsız bir çocuk için öncelikle fiziksel bir rahatsızlığının olup olmadığı araştırılırken, diğer yandan ruhsal çatışmalarının olup olmadığı, duygusal bir sorunun bulunup bulunmadığı da araştırılmalıdır.

İştahla ilgili olarak anne-babaların kabul etmeleri gereken en önemli şey; çocukların farklılıklar göstermesidir. Bu nedenle de başka çocuklara bakarak, onların yemek yeme davranışıyla kendi çocuğunuzun yemek yemesini kıyaslamak, çocuğunuzun daha az yediğini düşünmenize neden olabilir. Her çocuğun farklı olan büyüme hızıyla orantılı olan bir yemek yeme kapasitesi vardır. Yıllar ilerledikçe başlangıçta alınan yiyecek miktarları azalabilir. Öncelikle çocuğa sofrada yemek yemesi konusunda zor kullanılmamalıdır. Her çocuğun kendine özgü kapasitesi olduğundan çocuk daha fazlasını yiyemeyebilir. Çocuğun yemesi konusunda ısrarcı olunduğunda çocuk kendisine fazla gelen gıdayı çıkartabilir.

Aile içinde yaşanan olumsuzluklar, abur cubur gıdalar ve yemek zamanını bekletmek de çocuğun geçici olarak iştahını kaçırabilir. Çocuğun sofrada oyalanması ve yemeğini ağır yemesi karşısında tepki göstermemek en iyisidir. Bu arada çocukla konuşmak, hikayeler anlatmak, şakalar yapmak da onun yemek yemesini zevkli hale getirebilir. Çocuğun tabağına yiyebileceği kadar yemek koymak, bazen de azar azar yemek koyarak tabaktaki yemeğin her bitişinde çocuğu takdir etmek onun yemek yeme davranışının pekişmesine yardımcı olabilir. (22 Temmuz 2007)

Çocukların iştahlı olmalarını sağlamada bir yol da, onların açık havada zaman geçirmelerini sağlamaktır. Temiz hava ve dışarıda yapılan gezinti ya da oyun çocukların iştahını artırılmasına yardımcı olabilir. Yemeğin sunumu da iştahın uyarılmasında çok önemli bir yeri vardır. Çocuğun yaşına uygun yapılacak masa düzenlemeleri ve yemeklerin değişik şekillerle sunulması ilgisini fazlasıyla artıracaktır.

Çocuğun süt gibi sıvı gıdalarla doymuş olması nedeniyle, yemek yemeye fazla istekli olmadığı durumlar iştahsızlıkla karıştırılmamalıdır. Bu durumda verilen süt miktarını biraz azaltmak problemin çözümüne yardımcı olabilir. Yemeklerin lezzetli ve iyi pişirilmiş olmalarına özen göstermenin yanında soğuk ve aşırı sıcak olmamalarına da dikkat etmek gerekir.

Yemek sırasında yemek yeme kurallarına ilişkin uzun konuşmalar yapmamak, ikazları yumuşak ve sempatik bir biçimde yapmak çocuğun yemek yemeye karşı daha olumlu davranmasını sağlayabilir. Yaşıtlarıyla birlikte yemek olumlu yeme davranışlarının gelişmesine büyük katkı sağlayabilir.

Çocuklar söyleneni değil gördüklerini davranış olarak geliştirdiklerinden, gerek anne baba gerekse arkadaş çevrelerinden uygun örnekler görmelerinde fayda vardır. Anne baba birçok besinden rahatsız oluyor ve düzensiz besleniyorlarsa , çocuklarından her türlü besini tolere etmelerini ve doğru beslenme davranışı geliştirmelerini beklememeleri gerekir.

Son söz olarak altta fiziksel veya psikolojik problemi olmayan bir çocuğa zorlama yapmadan yemesi gerekenleri uygun şekilde sunmak, yemek istemezse kızmadan kaldırıp bir sonraki öğüne kadar kesinlikle aperatif vermemek ve buna sabırla devam etmek çok uygun ve sonuç aldırıcıdır. (29 Temmuz 2007)