Hikmet ehli zatlar buyuruyor ki:
Silsile-i aliyye büyüklerinden birine zerre kadar benzerlik, deryalar dolusu ibadet kadar değerlidir. Çünkü dinin aslı tâbi olmak, peki demektir. Teslim olmadan, peki demek sözde kalır. Onun için din büyüklerimiz, (Onbaşı, çavuş değil, er olmak lazımdır, çünkü er olan, peki der) buyuruyorlar. Cenab-ı Hak, hepimize dille de, kalbden de, peki demek nasip etsin! Öldüğümüz gün hepimiz aynı beyaz elbiseyi giyineceğiz. Ne makam, ne rütbe, ne de zenginlik kalacak. Hepsi sıfırlanacak.

Dünyanın en bedbaht, en talihsiz insanı, bozuk bir din adamının izinden giden, onun kitabını okuyan, ondan istifade etmeye uğraşandır. Bu zamanda, o bozuk yayınlarda, itikadı bozacak bir kelime okur veya inanırsak, bozuk çevrede bulunursak her şeyimizi kaybederiz.

Seyyid Abdülhakîm Arvâsî hazretleri, (Bizim sonumuz ne olacak?) diyen birine, (Eğer gemi selamete erer, sahile çıkarsa yalnız kaptanını çıkarmaz, içinde kim varsa hepsini beraber sahile çıkarır. Onun için hangi gemide olduğumuza dikkat etmeliyiz) buyurmuştur.

Bu büyüklerin gemisine binen, geminin gittiği yere gider. Ehl-i sünnet gemisinin kaptanı belli, gemi de sağlam olduğu için, bu yolda olanların hepsi sonundan ümitlidir. Bütün korku, bir kazayla, dalgınlıkla, şu veya bu şekilde, ahmaklıkla bu gemiden atılma, denize düşme tehlikesidir. Nefsinin isteklerine kapılıp da, hayalhanede yüzerken denize düşenin, sonra tekrar gemiye yetişmesi çok zor olur.

Yanlış bir söz, Allah korusun, insanı küfre düşürür. Bir kalb kırmak veya içinde bulunduğu bu nimetin kıymetini anlamamak büyük felakettir. Böyle büyük nimete kavuşanın, sanki bu hep devam edecekmiş gibi, hiç tehlike yok gibi dikkatsiz hareket etmesi çok yanlıştır.

Kim bir şeyin olmasında ısrar ederse, Allahü teâlâ, ona o yolda başarmasını sağlayacak kapılar açar. Allahü teâlâ ezelde, kulu istediği şeye kavuşturmayı dilemiştir. Tercih kendisine ait olduğu için de, elbette her şeyin hesabını verecektir. Bunun için daima iyi, hayırlı şeyleri istemeli, önemli kararları almadan önce de, muhakkak istişare etmeli, danışmalı. Bu bakımdan büyükler, (İstişare etmek, sebebe yapışmaktır ve kıymetli bir ibadettir) buyuruyorlar.

Yolumuzun esası

Hikmet ehli zatlar buyuruyor ki:
Silsile-i aliyye büyüklerinden birinin himayesinde olan, doğrudan Cennete gider. Bu büyükler, bir adım yaklaşana, bin adım yaklaşırlar. Onların sevgisi bizim ilgimize bağlıdır. Ne ile ilgileniyorsak ona göre bizi değerlendirirler.

Merhum hocamız, başka şeylerden değil, dinimiz için yapılan hizmetlerden bahsedilmesini isterdi. Ömürlerini, hizmetlerin yürütülmesi için geçirdi. Onları en çok sevindiren, dine yapılan hizmetlerle ilgili haberlerdi. Dağıtılan, satılan kitaplarla ilgili bilgiler, talepler ilgisini çeker, hizmetlere iştirak eden arkadaşlara ellerini açıp dua ederdi.

Hizmetlerde bulunan başka bir şehirdeki arkadaşlar, bir gün merhum hocamızı ziyarete geldiler. (Bu doktor, bu mühendis, bu avukat) diye mesleği ve unvanıyla tanıtılmaya başlandığında, merhum hocamız buyurdu ki:
(Kardeşim, bunların unvanları, etiketleri, meslekleri bize lazım değil. Bu arkadaşların dine hizmetleri nedir, bundan bahsedin, bize bu lazım. Hizmet edeni severiz, hizmet etmeyeni sevemeyiz. Bizim yolumuzun esası, üç şeydir: Okumak, okutmak ve birbirimizi sevmektir. Bu üçünden biri olmazsa, diğer ikisinin de kıymeti olmaz.)

Bir zata, (Arkadaşlar içinde en çok kimi seviyorsunuz?) diye sorulunca da, (Dine en çok hizmet edeni, arkadaşlarımızla iyi geçinip birbirini üzmeyeni ve hiç kimseyi şikâyet etmeyeni seviyoruz. Çünkü arkadaşları üzeni muhatap kabul etmeyiz) buyurmuştur. (Arkadaşları sevmeyi çok istiyorum, ama yapamıyorum, herkesi üzüyorum) diyen birine de buyurdu ki:
(Bunun için kefeni giymek, kendini, ölmeden önce ölmüş bilmek gerekir. İnsanın bütün iyiliklerine engel, kendini hayatta zannetmesidir. Hâlbuki bu hayat, hayâldir, rüyadır. Asıl ebedî hayat, ölünce başlar. Bugün değilse belki yarın kefeni giyeceğiz. Üç günlük hayat için değer mi?)

Aynı zat, kızmayışının sırrını soranlara da şöyle cevap verir:
(Ben yokum, bunun için de kimseye kızmıyorum. “Yâ Rabbi, bu din kardeşimin hürmetine beni affet!” diyorum. Biz bütün arkadaşlarımızı aşk derecesinde severken, bir kardeşimiz kalkıp da, birini tenkit ettiği zaman, elimde değil kalbim kırılıyor. Sonra da, “Yâ Rabbi, sen bunu ıslah et!” diye dua ediyorum. Çünkü âkıbetinden korkuyorum.)